''İki insan arasındaki en uzak mesafe zihindeki mesafedir.''Demişimdir her zaman.
Anlaşılmazlık,bilinmezlik bir kere girdi mi araya kurtulmak ne mümkün?Düşün,düşünebildiğin kadar.Sözcükler zihnini kemirip dursun.
Benim gibi her şeyi çok düşünen,önemseyen,yer yer detaylarda kaybolan insanların yaptığı bir yanlış bu.Yanlış demek ne kadar doğru ama öyle diyelim.
Arkadaşlıklarda,ilişkilerde bundan çok ağzı yanmış biri olarak söylüyorum,hayatı basit yaşayanların bunu nasıl başardıklarını hep merak etmişimdir.Özellikle geçmişi,yaşananları çabuk unutanların bunu nasıl başardığını.Şunu da belirtmeliyim ki,kızmamışımdır başaranlara beceremem de bunu zaten,sonuçta herkes kendinden yükümlüdür bu hayatta.Saygı duymasını bilmeye çalışmışımdır ne olursa olsun.Ner kadarını becerebilmişimdir bilemiyorum.
Belki de çok sahiplenmekten kaybediyorumdur her zaman.Ama doğrusu da bu değil midir?İçine alarak,her şeyiyle,benliğinle hayatında yer vermek..Aslolan bu değil midir?
Sonrası ne mi oluyor böyle yaşadığım zamanlarda;hayal kırıklıkları,can kırıklıkları..
Koca bir boşluk kaplıyor içimi .Yine ıskaladık hayatı diyorum kendi kendime.Benim anlamlandıramadıklarım,doğru saydıklarım;başkalarının yanlışı,net kararları oluvermiş.Ne istediğini bilerek yaşamak bu kadar zor olmamalı diyorum sonra.Gerçi bilmek yetmiyor bazen.İstediğin kadar istenmekte gerekiyor.Sonuç istediğin gibi olmayınca hoop sil baştan başlıyorsun hayata.Alışkanlıklarından,isteklerinden,düşüncelerinden kurtulmaya çalışarak yaşamaya başlıyorsun.En zoru da bu geliyor insana.Tam her şey yolunu buldu toparlanıyorum derken her şeye sıfırdan başlamak..Yeni istekler yeni alışkanlıklar gerekiyor gibi gözükse de eskilerden kurtulmak hayli zor oluyor.Dedim ya kolay vazgeçemiyorum yaşadıklarımdan,unutamıyorum.Yerler,mekanlar,zaman anımsatıyor geçmişi.
İleride hatırladığımda yüzümde sadece bir tebessüm uyandırsın istiyorum yaşadıklarım.Geçmişe döndürüp hüzün yaratmasın.Bunun için de zaman gerekiyor tabi ki.1 ay 5 ay belki 1 sene kim bilir?
Yine de ne olursa olsun yaşanılanlar birer tecrübe olarak kalıyor hayatımızda.İyi ya da kötü.Büyüyoruz,öğreniyoruz hayatı.Sevmeyi,sevilmeyi öğreniyoruz.Karşımızdakine kızmak yerine sessizce kenara çekilip yolumuza devam etmeyi öğreniyoruz hayli zor olsa da.Bu yüzden hep söylüyorum:
Çetrefilli hayatlar yaşıyoruz..
Söylediğin şeyi atlatmak çok zor Gamzecim. Uzun bir zaman deli gibi takıntılı olacaksın bu konuda belki zamanla hassaslaşacaksın bile. Ama şunu bilki kendini kendine bırakırsan kafanı başka şeylere yorarsan kendine güvenin tekrar yerine gelecek ve evet sadece bir tebessüm olacak yüzünde. Sadece biraz zaman :)
YanıtlaSil