Yazmayalı uzun zaman olmuş.Bir süredir zihnimi kurcalayan
bir konu beni yazmaya yöneltti .
Birini hayatına almak ne kadar kolaysa hayatından çıkarmakta
bir o kadar kolay olmuş durumda günümüzde.Ya da sadece görünürde bu kolaylık.Akıllara hemen sevgili gelmemeli.Bir arkadaş,bir dost için de geçerli bu söylediğim.Şartlar,imkanlar,olanaklar,isteksizlik vs vs.Saymakla bitiremeyeceğimiz kadar çok.
Kendimi ele almak gerekirse, yaşadıklarımdan dolayı insanlara yaklaşırken bir adım geride durmayı yeğlemişimdir her zaman.Ne kadar doğru,ne kadar yanlış orası tartışılır.Tanıdıkça bir şeyleri paylaştıkça güvenimi kazanmaya başladıkça o insan benim hayatımdaki yerini gerçekten almaya başlar.Ondan sonrası çok daha büyük bir hal alır.Sahiplenme duygusu içten içe esir alır beni.Hiç bitmeyecekmiş gibi,hiç gitmeyecekmiş gibi sahiplenmek isterim körü körüne.Bu denli sahiplenme duygusu doğru mu yanlış mı orası muamma.Her zaman olduğu gibi başkalarına kulak asmadan kendi bildiğimi yapar kendi sesimi dinlerim.Sonuç mu?Çok sapmadan hemen asıl meseleye döneyim.Uzun lafın kısası çoğu zaman ıskalamış olurum bazı şeyleri.Ama biraz erken,ama biraz geç..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder